រឿងផ្កាស្រពោនដែលទស្សនាវដ្តីប្រចាំសប្តាហ៍កម្ពុជាបោះផ្សាយជាភាគនិទាននៅឆ្នាំ ១៩៤៧ ហើយដែលត្រូវបានចង់ក្រងជាសៀវភៅប្រលោមលោកទាំងមូលនៅឆ្នាំ ១៩៤៩ ជាប្រលោមលោកមុនដំបូងបង្អស់របស់លោក នូ ហាច ។ ស្នាដៃនេះត្រូវបានក្រសួងសិក្សាធិការជាតិបញ្ចូលមកក្នុងកម្មវិធីសិក្សាអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរនៅឆ្នាំ ១៩៦០ សម្រាប់ថ្នាក់ទី៤ទំនើបនៃមធ្យមសិក្សា ។ សិក្សានុសិស្សវិទ្យាល័យនិងអនុវិទ្យាល័យស្គាល់រឿងផ្កាស្រពោននេះគ្រប់ៗគ្នាគឺជាប្រលោមលោកផ្នែកមនោសញ្ចេតនាមួយដែលគួរស្នេហ៍ពីរូបគឺប៊ុន ធឿន និងនាងវិធាវីពុំបានជួបគ្នាដូចគោលបំណងព្រោះតែម្តាយរបស់នាងវិធាវីមើលស្រាលពេកទៅលើសេចក្តីស្នេហារវាងយុវជនដ៏បរិសុទ្ធទាំងពីរនោះ ហើយចាត់ទុកបញ្ហាទ្រព្យសម្បត្តិផ្នែកសម្ភារៈថាជាបញ្ហាសំខាន់ជាង ។
ប៊ុន
ធឿនដែលជាសិស្សវិទ្យាល័យ ស៊ីសុវត្ថិ
មានចិត្តប្រតិព័ត្តិទៅលើនាងវិធាវីដែលធ្លាប់រាប់អានគ្នាតាំងពីរកុមារភាពមកសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយនិងបានរួមរស់ជាមួយគ្នាជាប្តីប្រពន្ធ
។ ប៉ុន្តែជាអកុសលឪពុករបស់ ប៊ុន ធឿន រកស៊ីខាតព្រោះលិចកប៉ាលដឹកស្រូវមួយនៅទន្លេសាប
ហើយក៏ធ្លាក់ខ្លួនក្រជាហេតុធ្វើឱ្យការសិក្សាបំពេញវិជ្ជារបស់ ប៊ុន ធឿន
អាចជួបនឹងឧបសគ្គ ។ ដោយដឹងរឿងនេះយាយនួន ម្តាយរបស់នាងវិធាវី
រកគ្រប់កលល្បិចដើម្បីផ្សំផ្គុំកូនស្រីជាមួយ ណៃ ស៊តវិញ ។ ណៃ ស៊ត
ដែលជាកូនរបស់ជិក ណៃ សៀនជាឈ្មួញកាណូតមួយដែលកំពុងរកស៊ីមានបាន ។
បន្ទាប់ពីយាយនួននាំនាងវិធាវីនិងណៃ
ស៊តទៅដើរលេងនៅអង្គរ ហើយត្រូវដើរក្រោមទឹកភ្លៀងទទឹកជោកខ្លួនញ័រចម្រក
នៅពេលត្រឡប់មកវិញនាងវិធាវីក៏ធ្លាក់ឈឺតែម្តង ។
នាងបានសរសេរសំបុត្រទៅប្រាប់ប៊ុន ធឿនអំពីគោលបំណងរបស់ម្តាយនាង ប៊ុន
ធឿនបានសុំឱ្យនាងសម្រប់ទៅតាមម្តាយចុះព្រោះខ្លួនគេមិនប្រាកដថានិងរកសុភមង្គលឱ្យនាងបាន
។
ដោយតូចចិត្តនឹងវាសនាដ៏អភ័ព្ធរបស់នាងពេកគឺត្រូវបោះបង់គូរស្នេហ៍ដើម្បីតម្រូវចិត្តម្តាយនាងវិធាវីក៏ឈឺធ្ងន់ហើយចាកឋានបាត់ទៅ
។ ប៉ុន្តែបានទុកកូនសំបុត្រមួយផ្តាំផ្ញើប៊ុន
ធឿនឱ្យខិតខំរៀនសូត្របន្តទៀត ហើយរកនារីម្នាក់ទៀតធ្វើជាប្រពន្ធ ។
ដូចដំណើររឿងបានបញ្ជាក់ដូច្នេះដែរ
រឿងផ្កាស្រពោនមិនត្រឹមតែជារឿងស្នេហាមួយដ៏កម្សត់ប៉ុណ្ណោះទេ
ប៉ុន្តែក៏ជាការឆ្លុះបញ្ចាំងនូវសង្គមខ្មែរកាលជំនាន់នោះដែរយាយនួនជាម្តាយម្នាក់ដែលជឿថាមានតែទ្រព្យសម្បត្តិ
ភាពថ្កុំថ្កើងនៅក្នុងសង្គមប៉ុណ្នោះដែលអាចផ្តល់សុភមង្គលទៅឱ្យកូនស្រីរបស់គាត់
។ ប៊ុន ធឿនក៏មិនប្រឆាំងនិងលោកទស្សនៈនេះដែរ
ព្រោះអនាគត់របស់គេគ្មានការទៀងទៀត សេចក្តីស្នេហារបស់ប៊ុន
ធឿនទៅលើនាងវិធាវីមានទំហំដ៏ធំមហិមារគឺគេសុខចិត្តលះបង់ដើម្បីឱ្យគូរស្នេហ៍របស់គេអាចមានជីវិតមួយដ៏សមរម្យ
។ នេះជាសេចក្តីស្នេហាមួយដ៏ពិតប្រាកដ ព្រោះថាកាលណាគេស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់គឺគេគិតរឿងនេះជាធំ
ក៏ប៉ុន្តែទំនាស់នៅត្រង់ថាកាលណាគ្មានសេចក្តីសេ្នហាប្តីប្រពន្ធដែលរៀបការដោយបង្ខំ
ដោយតម្រូវទៅតាមសង្គមក៏មិនអាចរួមសុខទុក្ខគ្នាបានល្អដែរ ។
តើគេអាចរស់នៅល្អូកល្អើនជាមួយមនុស្សម្នាក់ដែលអារម្មណ៍ផ្តោតជាមួយតែទៅលើមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀតបានទេ?
លោកនូ ហាច ដែលបានទទួលឥទ្ធិពលច្រើនរបស់រឿងបារាំង
ចាប់អារម្មណ៍ទៅលើរឿងកម្សត់របស់មនុស្សសាមញ្ញគ្មានទីបង្អែកហើយដែលជួបនឹងវាសនាអាក្រក់នៅឆ្នាំ
១៩៤៨ បន្ទាប់ពីជាប់សញ្ញាប័ត្រមធ្យមសិក្សាហើយ
បន្ទាប់ពីបានប្រកបមុខរបរជាចៅក្រម លោកនូ
ហាចបំពេញការងារជាលេខាផ្ទាល់របស់ព្រះអង្គម្ចាស់ ស៊ី សុវត្ថិយុតិវង្ស
ដែលជាអ្នកដឹកនាំដ៏សំខាន់ម្នាក់របស់គណបក្សប្រជាធិបតេយ្យនៅពេលនោះ ។
គេអាចសន្និដ្ឋានបានថានៅក្នុងរឿងផ្កាស្រពោននេះ លោកនូ ហាច
អាចទទួលបានឥទ្ធិពលច្រើនពីប្រលោមលោករបស់ប្រទេសបារាំងមួយដែលមានចំណងជើងជាភាសាខ្មែរ
ដែលពុំបានជួបគ្នានៅទីបញ្ចប់ ។
ប៉ុន្តែនេះក៏ជាគោលបំណងរបស់លោកផងដែរ
ព្រោះលោកចង់បង្ហាញឱ្យឃើញថាគេពុំអាចប្រឆាំងនឹងសេចក្តីស្នេហាបរិសុទ្ធបានឡើយ
ហើយបើនៅតែជជេសចាត់ទុកថាជារឿងបន្ទាប់បន្សំនោះគេអាចនឹងទទួលគ្រោះថ្នាក់
និងសោកនាដកម្មមួយដ៏ធំជាពុំខាន ។
សង្គមខ្មែរនៅពេលនោះកំពុងតែវិវឌ្ឍន៍ទៅរកលោកទស្សនៈសម័យទំនើប គឺបំរាស់ខ្លួនចេញពីការគ្រប់គ្រោងនិង
ទំនៀមទម្លាប់សក្តិភូមិ ។ យាយនួន
ក៏មិនមែនមានទស្សនៈបុរាណប៉ុន្មានដែរគឺគាត់ជឿទៅលើការរីកចម្រើននៃសេដ្ឋកិច្ចតាមបែបបទមូលធននិយម
ដូចនេះគាត់ក៏សម្របខ្លួនទៅតាមស្ថានភាពសង្គម ប៉ុន្តែយាយនួនក៏ជាមនុស្សដែលគ្មានចំនូលអារម្មណ៍យល់ដឹងរាក់ជ្រៅដែរ
។ រីឯប៊ុន ធឿនវិញគេមានទស្សនៈមនុស្សធម៌និយមជាង
គឺផ្តល់តម្លៃទៅឱ្យមនុស្សច្រើនជាងជាអធិភាពតែម្តង ។
នៅក្នុងន័យនេះគេអាចនិយាយបានថាលោកនូ
ហាចជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ដែលយល់អំពីបដិវេទកម្មនៃអភិក្រមរីកចម្រើននេះតាំងពីពេលនោះមកអីណោះ
ក៏ប៉ុន្តែលោកនូ ហាចក៏បានលើកឡើងអំពីស្មារតីស្នេហាជាតិដែរ
ព្រោះតាំងពីឆ្នាំ ១៩៣៩ មកទល់ឆ្នាំ ១៩៤៦
ខេត្តបាត់ដំបងដែលជាស្រុកកំណើតរបស់លោកឋិតនៅក្រោមមហិច្ឆិតារបស់ប្រទេសសៀម
។ ក្រោមរូបភាពនៃរឿងស្នេហាមួយដ៏កម្សត់រឿងផ្កាស្រពោនជាកញ្ចក់ឆ្លុះបញ្ជាំងសង្គមខ្មែរនៅពេលដែលលោកទស្សនៈកំពុងប្រែប្រួលឆ្ពោះទៅរកវឌ្ឍនៈភាព
គឺជាប្រលោមលោកមួយដែរលាតត្រដាងយាងប្រចាក់នូវបដិវេទកម្មមួយដ៏ចម្បងរវាងក្រិតក្រមរីកចម្រើនពីរគឺការរីកចម្រើនដ៏ឥតអាសូរនៃសេដ្ឋកិច្ច
និងគំនិតមនុស្សធម៌និយមចំពោះអ្នកទន់ខ្សោយដែលមានសិទិ្ធរស់នៅដូចគេឯងដែរ
៕
No comments:
Post a Comment